Маслихати "девонае" ба чавони зангир!

                      Маслиҳати «девонае»  ба ҷавони зангир!

    Ҷавоне  хост пеш аз он ки  оила барпо намояд  аз 100 нафар одаме ки аз ру ба руяш барояд  дар ин масъала албатта маслиҳат бигирад. Ҳамин  тавр у бо 99 нафар мардумон савол мекард ва онон ба у маслиҳатҳои гуногун медоданд.  Акнун ҳамон як нафар монда буд. Ин замон дар ру ба руи ин ҷавон  як девонае болои чубе савор пайдо шуд. Девона чубро (аспашро) тозиёна мезаду аз назди ҷавон мехост гузарад.

    Ҷавон  ба худ фикр кард ки «охир аз девона чи маслиҳат гирам»- аммо он ки у ба худ қавл дода буд уро маҷбур сохт то девонаро боздорад ва аз у маслиҳат бигирад:

  - Эй бандаи Аллоҳ,  ба ман маслиҳате бидех! Ман мехоҳам оила барпо намоям. Пас ту чи маслиҳат медихи : аз кадом тоифа аз занон ба худ ҷуфт интихоб  намоям?

  Девона ҷидди ба ҷавон нигаристу гуфт:

   -Гар тавони ба худ аспи сурх бихар! Аммо агар туро имконийят нест-пас аспи сафед бихар! Гар ба ин ҳам имконийят надори-аспи сиёх бихар!

   Девона ин маслиҳатро доду ба «аспаш» қамчин заду равона шуд. Ҷавон  каме истоду маънии маслиҳати додаи девонаро нафаҳмид  ва у низ аз паси девона давиду уро боздошт. Ҷавон  боз аз у пурсид ки хубтар маслиҳати додаашро фаҳмонад. Девона гуфт:

   -Он ки ман ба ту маслиҳат додам аспи сурх бихари –яъне гар тавони бо  духтари сурху тозае ки шавҳар накардааст оила барпо намои. Чунин духтар бо хости Илоҳи туро ҳурмату эҳтиром  мекунад ва дар зиндагии дуняви туро такягоҳат хоҳад шуд. У аз фармудаҳову хоҳишат набарояд-пас ту аз чунин зан дилпур хоҳи буд!

   -Аммо гар туро имконийяти ба чунин духтар оила барпо кардан нест- ман маслиҳат додам то ба худ аспи сафед бихари. Яъне ба зане ки боре шавҳар карда ҷудо шудаасту аммо фарзанд назоидааст оила барпо намои. Чунин зан дар аввал баъзан дар фикри шавҳари аввалааш хоҳад буд- аммо дар охир уро фаромуш карда туро ҳурмату эҳтиром хоҳад кард. Ин зан ҳам шояд ба ту такягоҳе дар зиндаги хоҳад шуд.

   - Боз ман маслиҳат додам ки гар имкон надори аспи сиёҳе бихар-яъне ба зане ки шавҳар карда ҷудо шудааст ва кудак дорад оила барпо намои. Чунин зан дар зиндаги зиёд фикри шавҳари аввалаашро хоҳад кард. Аз чунин зан ё бурд менамои  - ё  ба бохт ру ба ру хоҳи шуд. Гар чунин зан аз аҳли «тақво» ва Худотарс бошад пас ту бурд менамои. Чун чунин зан албатта шавҳари худро ҳурмату эхтиром хоҳад кард- ва дар молу ҷонаш хиёнат нахоҳад кард. Фарзанде ки аз зани «ботақвову парҳезгор» бошанд тарбияи хуб доранд –пас туро низ чун падари худ  ҳурмату эҳтиром хоҳанд кард!

   -Аммо зане ки аз моли ту бихурад ва бипушад , аммо ҳама вақт дар фикри шавҳари аввалааш бошад- пас ту бохт хоҳи кард!Фарзандонаш ҳам туро ҳурмату эҳтиром кофи нахоҳанд кард, чун падари худашон.  Чунин зан ба ту ба зуди одат нахоҳад кард.

   Ҷавон  асли маслиҳати «девона»-ро фаҳмиду саволи дигар дод:

  - Ай бандаи Аллоҳ! Охир ту ку марди боақлу хирадманде ҳасти-пас чаро болои ин чуб чун асп савори? Охир ман аз он 99 нафаре ки ба ман дар масъалаи оила барпо намудан маслиҳат доданд туро беҳтарин ҳисобидам. Пас ман мутмаинам ки ақлу шуури ту беҳ аз олимони ин замон аст! Сабаби ин «девона» худро вонамуд кардан дар чист?

  «Девона» ба ҷавон бо ҳайрат нигаристу пурсид:

  - Магар ту намедони?

  -Не намедонам! Чиро ман бояд медонистам?-пурсид ҷавон.

   - Охир муфтии кишвар дируз мурду дар тамоми шаҳр  нафареро ҷустуҷуй доранд то уро иваз намояд. Ман метарсам ки онҳо маро боз интихоб нанамоянд. Барои ҳамин беҳтараш  дар ин замони мо ман девонае бошаму-аммо муфтии икшвар не! Ин «аҳволам» барои ман беҳтар аст! – инро гуфту у роҳашро давом дод болои «аспаш»!

Муаллиф:                 rab Allaha  (13 ноя 2013)

Тарҷумаи банда!

  Дигар киссахои Исломи ва зиндаги дар ин сайт. Ба моххо клик кунеду киссахоро дарёфт намоед:
 https://munir0177.blogspot.com/2016_12_01_archive.html?m=0

Киссае аз як бародари Эмони!

                                    Киссае аз як бародари Эмони!

          Рахим чун одат аз кор баромад ва суи хонааш пиёда равон шуд. Аз проблеммахои зиёд ва он чи ки имруз у аз раиси корхона шунид сахт ба фикр рафт ва надонист чи тавр ба чои тарафи хонааш рафтан ба як кунчи шахр рафта расид. У намехост он пули каме ки дошт бехуда сарф кунад ва аз хамин сабаб муддате буд пиёда ба хона мерафт. У рох мерафту зикри Аллохро  мекард ва  хамзамон чун хамаруза одаташ  дуъо мекард:

    - Илохо! Эй Холике ки хама неъматхо аз чонибу Туст! Дар ин лахзахои душвори зиндаги умедам танхо ба Туст. Илохо занам бемор шудааст ва табобаташ душвор мегузарад, аз сабаби кризис раис то 50% коригаронро чавоб доданист, маблаги доштаам барои мактаби кудакон, барои ичораи хонаам, барои рузгор намерасад. Болои ин хама мушкили дили худам хам каме дард мекунад. Илохо кувватам бидех то аз ин мушкилихо бо эмони ба саломат  озод бароям. Танхо  ба Ту таваккал менамоям Илохо!

    Рахим рох мерафту зикр ва дуъо мекард ва он чи дар атроф буд намедид- танхо овози баланди истодани мошине уро ба хуш овард. У дид ки дигар тараф омадаасту дар торикии  як кунчи шахр карор дорад. У хост зуд аз рохаш гашта ба хона баргардад. Аммооо….. Аз он чое ки мошин сахт бозистод овозе ба гуш расид.

    У наздик рафту дид ки мошин муйсафедеро пахш кардаасту аз чои ходиса гурехтааст. У хайрон монда буд: ба муйсафед ёри дихад- ё ба хонааш зуд баргардад? Аммо Рахим марде буд сахт Худотарс ва эмонаш нагузошт муйсафедро партофта равад. У муйсафедро бардошта ба рох баромад. Як ду мошине ки мегузашт у даст бардошта илтимос мекард бозистанд- аммо афсус хама ронандахо гуиё ки уро намедиданд. Хамин тавр у зиёд  рох рафт.

   Ногох мошини кухнаяке уро диду бозистод. Ронанда ба у ёри дода муйсафедро ба мошин савор карданд ва суи беморхона шитофтанд. Дар даромади беморхона зуд духтурон муйсафедро ба чаррохи бурданд-чун  зиёд узвхои у лат хурда буданд. Духтури навбатдор лахзае пас ба назди Рахим баромаду пурсид:

   -Шумо ба муйсафед ки мешавед? Ба мо хун лозим фавран-хуни гурухи сеюм!

     Айнан хамин хун аз Рахим буд ва у рози шуд донор шавад. Пас аз чаррохи Рахим ки сахт монда шуда буд дар курсие нишаста дам мегирифт ва хамин тавр хобаш бурд. Духтурон хам диданд ки у монда шудааст уро бедор накарданд. Дертар овози сухбати духтур бо чавоне уро аз хоб бедор кард:

  - Мо аз бегохи бобоямро мекобем. Хама чойхоро кофтем-аммо уро наёфтем. Гумонамон у ба ягон масчид фаромада намозхояшро хонда меояд-аммо у наомад. У ваъда дода буд ки худ бо мошини рох хонаи мо мехмони меояд. Ба хама чойхо занг задем-танхо дар беморхонаи шумо гуфтанд ки як муйсафедеро овардаанд.

   - Шукронари Аллох бобоятон ахволашон хуб шуд. Уро сари вакт оварда расониданд-гар дер мекарданд хун ба сараш мерафт ва ана он вакт чаррохии сар лозим мешуд. Ана ин бародарро миннатдори кунед, ки уро ёфта сари вакт оварда расонид. У хатто хуни худро низ ба бобоятон додааст. Бобоятон зери наркоз чизе мегуфт ва касеро дуъо медод- мумкин ин бародарро бошад? Беморон зиёдашон зери наркоз хомуш меистанд,  аммо бобоятон лахзае хомуш набуд.-чавоб гуфт духтур.

   Чавон ба Рахим наздик шуду ба у мурочиат намуд:

  - Бародар ман намедонам чи тавр шуморо миннатдори намоям? Ману хешонам зиёд аз шумо миннатдорем, тайёрем хизмататонро кунем! Он ъамале ки шумо кардаед-имрузхо на хар кас тайёр аст бикунад!

  - Чи хел хизмат? Хар ъамале ки ман кардам хос аз барои «ризои Аллох» кардам. Бубахшед маро-аммо ман бояд зуд ба хонаам равам. Мумкин зану фарзандонам сахт хавотир шуда бошанд.-чавоб гуфт Рахим.

    Чавон Рахимро ба берун гусел карда бо хешу наздиконаш ки чамъ омада буданд яко як шинос намуд:  -Ин падарам Чалил, бародарам Адхам, амакхоям Саид ва Курбон. Ман бошам номам Ахмад! Акнун бародар гар шумо пиёда бошед ичозат дихед шуморо бурда ба хонаатон расонам.

  -Номи ман Рахим аст- аммо лозим не маро бурдан. Ман бо наклиёти рох рафта мерасам ба хона!-чавоб гуфт Рахим.

  -Бародар! Соат дуи шаб, дар рох мошине нест. Шинед ба мошин ман шуморо бурда мерасонам!- гуфт Ахмад.

   Лахзае пас онхо суи хонаи Рахим мерафтанд. Рахим сурогаашро гуфт ва каме пас хобаш бурд. Чун ба он махаллае ки Рахим мезист расиданд Ахмад уро бедор кард ва пурсид:

  -Бародар! Ман хато накардам сурогаро? Шумо дар ин махалла зиндаги мекунед?

  - Не, шумо хато накардаед! Ман хо ана хонаи 23 дар ошьёнаи сеюм ичора мешинам!-чавоб гуфт Рахим ва хайрухуш карду зуд ба хонааш баромад. У сахт хавотир шуд, чун аз поин дид ки чароги хонааш гирён аст. Фикраш омад ки мумкин занашро ахволаш  вазнин шуда бошад- чун у бемори ба бистар буд.

    Зану кудаконаш хоб набуданд ва назди у баромаданд. Онхо сахт хавотир шуда будаанд ва мепурсиданд сабаби дер омаданашро. Аммо Рахим аз дигар кор сахт хайрон гашта буд:  -занаш ку муддате буд рох рафта наметавонист ва дар бистар мехобид. У пурсид:

  - Чаро ту аз чоят хести? Магар барои ман? Рав хоб кун-чун духтурон ба ту зиёд харакат карданро ичозат надода буданд.

  - Худоро шукр, мардак соатест ки дар тамоми баданам кувватеро эхсос намудам. Намедонам аз хаячону хавотир шуданам бошад?Хатто дардеро хис намекунам мардакчон! Мо бе ту хурок нахурдем-биё хурок хурем!- чавоб гуфт табассумкунон  занаш.

    Онхо хурок мехурданд ва Рахим ходисаи шударо накл кард. У мегуфт ки Худованд уро ба он макон равона кардааст то сабаби начоти он муйсафед шавад. У акнун Худоро зиёд шукр мегуфт ки муйсафедро партофта нагурехту ба у ёри расонд.

    Пеш аз хоб у тахорат сохту намози хуфтан хонд. Сипас у намози «шукрона» хонду Худовандро зиёд шукр гуфт. У дар дуъо зиёд ба хакки он муйсафед хам аз Худованд илтичо мекард то он муйсафедро шифо дихад. У зиёд Худоро шукр мегуфт ки занаш аз дарди зиёд рахо ёфта худ ба пой хестааст. У аз Худованд неъматхои дунёву охират барои худу зану фарзандон ва бародарону хохарони эмони талаб мекард.

    Ду руз пас ки рузи истирохати буд Рахим ба аёдати он муйсафед рафт. Чун аз дари беморхона медаромад хешу наздикони муйсафед уро диданду ахволпурси намуданд ва гуфтанд ки гар у намеомад албатта рафта уро ба назди муйсафед меоварданд. Чун муйсафед зиёд талаб доштааст то уро наздаш биёранд.

    Рахим бо Ахмад ба назди муйсафед даромад. Муйсафед гуиё ки уро мешинохта бошад дар бистараш нишасту  зуд ба у мурочиат кард:

  - Писарчон! Ин ду шаб дар хоби ман танхо ту медарои! Овозе дар хоб ба ман мегуфт: - ба якдигар ёри расонед! Ту ку ба ман ёри расониди-аммо ман ба ту метавонам ягон хизмат кунам? Шарм надор писарчон- чи камбудие ки дори  бигу ба ман!

    Рахим хайрон ба суи муйсафед менигарист. Аммо у намехост аз проблеммахои худ ба у накл кунад:

  - Бобо! Он коре ки ман кардам –аз барои Аллох кардам! Гар ман ба ивази ъамалам аз шумо ягон чи талаб кунам – он «риё» хохад буд. Бехтараш бароям дуъои нек кунед-ин ба ман кофист.

    Рахим дуъои муйсафедро гирифту ба хонааш рафт. У хурсанд буд ки муйсафед ба худ омадааст. Якчанд руз пас у аз кор баргашту чун ба хонааш дарояд мехмонони зиёдеро дид. Он муйсафед бо хешонаш ба хонаи у мехмони омада будаанд. Рахим зиёд хурсанд шуд ки муйсафед шифо ёфтааст ва ба мехмонии у омадааст.

   Чун сари дастархон нишастанд муйсафед дар бари Рахим нишаст ва уро огуш гирифту гуфт:

  - Писарчон! Ман аз зану кудаконат зиёд аз ахволат шунидам. Худованд баракат дихад ба ту ва наздиконат. Аммо ман мехохам аз барои «ризои Худо»кори хайре  кунам- гар кабул куни маро зиёд хурсанд менамои. Ту оё медони ки фарзандону додарони ман кихоянд? Ман худам мегуям: падари Ахмад яъне писари калониам корхонаи калоне дорад, дуюми дар кори давлати вазифаи хубе дорад, бародарам маркази савдо дорад,  Ахмад ва як ду дигар наберагонам хам додситону коригари давлатиянд.

    - Суханро кутах кунам хамаи онхо зиндагии хубе доранд. Аммо мо як масъаларо наметавонем хал кунем: -пас аз марги занам ман танхо зиндаги дорам дар хавлиам. Писаронам мехоханд то ба хонаи онхо кучида биёям. Аммо дилам намешавад он «лона»-еро ки дар он ин кадар сол мо хушу хурсанд зиндаги мекардем фурушам. Илтимос аз ман он хонаро кабул кун ва бо зану кудаконат ба он кучида рав. Дар як кунчи хонаам магозаи миёнае хам дорам- ту метавони он чо ба кор машгул шави. Аз барои Аллох кабул кун баччам. Охир дар ман ку хуни ту хам акнун чорист- яъне мо хеши наздик шудем. Рад накун аз барои Худо баччам!

    Рахим ичозат пурсида ба хонаи дигар гузашт ва хохиши муйсафедро ба зану фарзандон расонид. Зану кудакон сахт хурсанд шуда буданд ва рози буданд харчи зудтар аз ин хонаи ичора ба он хона бикучанд. Овози хандаву хурсандии онхо ба гуши муйсафед ва наздиконаш мерасид ва у «кабат кабат гушт мегирифт».

   Рахим ба назди мехмонон баромаду боз назди муйсафед нишаст ва ба гуши у гуфт ки зану фарзандонаш розианд. Муйсафед даст ба дуъо бардошт ва барои ба хонаи нав кучидани Рахиму наздиконаш дуъои хайр кард. У ба наберааш Ахмад фармуд то харчи зудтар хуччатхои он хавлиро ба номи Рахим кунанд.

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\

  Ъибрат:

    Хар ки таваккал ба Аллох кард бенасиб нахохад монд. Рахим ки ноумед намешуд охир бо сабаби дуъохои хамарузааш ва хам бо сабаби некии кардааш лар  он ходиса хам Худованд ба занаш шифо ато намуд ва хам он муйсафед сабаби сохиби хона гаштанаш шуд. Худованд харкиро ки хохад неъматхояшро арзони атояш  намояд.

    Рахим ки таваккал ба Аллох дошт охир бо хости У муваффак шуд. Мову шумо хам гар болоямон вазниние ояд, беморе дошта бошем, карздор бошем, хочате дошта бошем танхо ва танхо таваккал ба Аллох намоем ва аз У неъматхояшро дар намозу дуъо бипурсем.  Хеч гох ноумед нагардем-чун ноумеди аз Шайтон аст.

    Албатта ин мавзуъ дар бораи неки кардан аст-дар хама холат. Чун маълум аст ки имрузхо баъзе мардумон гар муйсафеди бо либоси даридаву ахволи вазнин бубинанд руяшонро гардонида хатто хушашон намеояд салом диханд- ёрдам додан он тараф истад. Акнун тасаввур кунед ки дар нисфи шаб, дар торики муйсафед бо чунин ахвол: чи фикрхо ба сар меафтад? Гар чун он тоифа мардумони «бокибру гурур» бошанд муйсафедро партофта мерафтанд то бимирад.

    Акнун Рахимро бубинед ки худ проблеммааш зиёд- аммо уро эмонаш нагузошт муйсафедро партофта гурезад. У неки кард- ва ба ивазаш бо хости Илохи некие дид ки хазор маротиба бех аз кардааш буд. Он орзуе ки у дошт Худованд ба ивази он некияш атояш фармуд. Ин аст ъибрати ин кисса ба хар яки мо! Яъне  «хар некие ки мекуни- ту барои худ мекуни»!  Худованд эмони комил атоятон фармояд!

   Муаллиф:                 rab Allaha  (13 ноя 2013)

 Дигар киссахои Исломи ва зиндаги дар ин сайт. Ба моххо клик кунеду киссахоро дарёфт намоед:
 https://munir0177.blogspot.com/2016_12_01_archive.html?m=0

Бихонед ва ба дигарон расонед!

                                Касе намедонист бихонад!

         Аз Абӯҳурайра (разияллоҳу ъанҳу)ривоят аст ки гӯяд:

   -« Пайғамбари Худо (саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам) фармуд:

     -«Касе, ки зино мекунад, агар ба ҳангоми зино кардан имон медошт-ба зино даст намезад. Ва касе, ки шароб менӯшад, агар ба ҳангоми нӯшидани он имон дошта бошад- шароб наменӯшад. Ва дузд ба ҳангоми дуздй кардан, чунончи имон дошта бошад-қадам ба дуздӣ намениҳад».

    Ва дар баъзе ривоятҳо илова ба ин фармудахо  омада:

    -Касе, ки моли боарзишеро, ки мавриди  таваҷҷӯҳи мардум аст,  бо зулму зӯрӣ ва ғорат бигирад-агар ба ҳангоми ғорат имон дошта бошад, даст ба ғорат намезанад.

      Ин ҳадиси шариф нишон медиҳад «имони комил»  он аст, ки шахси  мӯъминро аз корҳои ғайри шаръй боздорад ва ӯро ба анҷоми воҷибот водор намояд. Ъибрат ба касоне, ки танҳо мегуянд ки ман мусалмонзодаам, дилам пок аст, касеро озор намедихам ва ғайра. Аммо имонашон онҳоро аз фасоду гуноҳҳои бади разила бознамедорад.

      Набояд ин гурӯҳ фиреби Шайтонро бихӯранд, балки бояд бидонанд имони ҳаққоние, ки инсонро сазовори караму раҳмати Илоҳӣ қарор медиҳад,   маҷмӯъаест аз тасдиқи ба дил ва иқрори ба забон ва анҷом додани воҷиботи ислом ва корҳои нек (дар ъамал) ва парҳезгорй аз корҳои бад. Ва ҳеҷ кас бо гуфтани «Ман ъолимам» ва ё «Ман қаҳрамонам» олим ва қаҳрамон нахоҳад шуд- балки лозим аст дар майдони ъамал онро исбот намояд.

       Пайғамбари Худо (саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам) чунин мефармоянд, ки:  
   -«Намоз сутуни дин аст. Пас ҳар кас бар пой дорад намозро, дар ҳақиқат бар пой дошта бошад динро ва ҳар кас тарк кунад намозро, дар ҳақиқат вайрон кардааст сутуни динро.

     Ва дар ҳадиси дигар фармуданд ки:

   -« Фарқ миёни банда ва куфр тарки намоз аст. яъне: Фарқ миёни мӯъмин ва кофар ба намоз аст, ки мӯъмин намозро мехонад ва кофар намехонад.

   Абӯҳурайра (разияллоҳу ъанҳу) ривоят кунад аз Пайгамбар (саллаллоху ъалайҳи ва саллам), ки фармуданд:

    - Ҳар касе. ки тарк кунад иамози бомдодро пас баракат аз ризқи ӯ биравад. Ва ҳар касе, ки тарк кунад намози пешинро, пас нур аз дили ӯ биравад. Ва ҳар касе. ки тарк кунад намози асрро, пас қувват аз аъзои ӯ биравад. Ва ҳар касе, ки тарк кунад намози шомро, пас лаззат аз таъоми ӯ биравад. Ва ҳар касе, ки тарк кунад намози хуфтанро, пас он шахс мӯъмин набошад дар дунёву дар охират.

   Ва ҳамчунин дар хабар аст аз Расулуллоҳ (саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам), ки фармуданд:

  -«Ҳар кӣ намози бомдодро тарк кунад, Қур-он аз вай безор шавад. Ҳар кӣ

намози пешинро тарк кунад, имон аз вай безор шавад. Ва ҳар кӣ намози асрро тарк кунад, пайғамбарон аз вай безор шаванд. Ва ҳар кӣ намози шомро тарк кунад, фариштагон аз вай безор шаванд. Ва ҳар кӣ намози хуфтанро тарк кунад, Худои таъоло аз вай безор шавад. Шайтон ба гӯши ӯ бавл кунад.

    Ҳар киро киро Шайтон ба гушаш бавл кунад дигар ба гуши у садои азон ва амри ба маъруф баду вазнин бирасад то ҳатто ки гуиё ин садое бошад бадтарин барояш.  Ва  садои даъват ба гуноҳу исьён ва ъамалҳои куфр ба гуши у форам бирасад ва у зуд онро қабул намояд.  Бар мунофиқон гаронтарин намози хуфтан ва намози бомдод аст, ки аз савоби ин ду намоз ғофиланд.

     Дар ҳадисе омадааст, ки ҳар шахсе бар намоз мувозибат кунад (панчвақтагузор бошад), Худои таъоло ӯро ба панҷ сурат мавриди икрому навозиш қарор медиҳад:

       Аввал, ин ки тангии ризқ аз ӯ дур карда мешавад. Дуввум, ин ки азоби қабр аз ӯ дур карда мешавад. Саввум, ин ки рӯзи киёмат номаи аъмоли ӯ ба

дасти росташ дода мешавад. Чаҳорум, ин ки аз Пули сирот мисли барқ мегузарад. Панҷум, ин ки бидуни ҳисобу китоб дохили ҷаннат магардад. 

    Ва хар кас дар намоз сустӣ кунад, ӯро ба понздаҳ сурат азоб медиҳанд:

     Панҷ навъ азоб дар дунё, се навъ дар вақти марг, се навъ дар қабр, се навъ пас аз бархостани аз қабр. Аммо, он панҷ навъ азобе, ки дар дунёст:

   -Аввал, ин ки баракат аз зиндагияш бардошта шавад. Дуввум, ин ки нури солеҳон аз чеҳраи ӯ бардошта мешавад. Саввум, ин ки аҷри корҳои нек ба ӯ дода намешавад. Чаҳорум, ин ки дуъоҳои ӯ қабул намешаванд. Панҷум, ин ки дар дуъоҳои бандагони солеҳ ҳам ҳаққе надорад.

   Он се мавриди азоб, ки ҳангоми марг ба ӯ дода мешавад:

     -Аввал, ин ки бо зиллат мирад. Дуввум, ин ки гурусна мирад. Саввум, ин ки бо шиддати ташнагӣ мемирад, ки агар оби ҳама дарёҳоро бинӯшад ташнагияш бартараф намешавад.

    Ва он се навъ азоб, ки дар қабр аст:

   -Аввал, ин ки қабр чунон бар ӯ танг мешавад, ки устухонҳои қафаси синааш дар якдигар дохил мешаванд. Дуввум, ин ки дар қабри ӯ оташ барафрӯхта мешавад. Саввум, ин ки дар қабр бар ӯ чунон море пайдо шавад, ки чашмонаш оташанд ва нохунҳояш аз оҳан ва дарозии он мор ба

андозаи як рӯза роҳ ва садояш ҳамчун раъд аст. Он мор мегӯяд:

    -« Маро Парвардигорам бар ту мусаллат карда, ки ба хотири зоеъ кардани намози субҳ туро аз субҳ то тулӯъи офтоб неш бизанам. Ва ба хотири зоеъ кардани намози пешин то аср ва ба хотири намози шом то хуфтан ва ба хотири намози хуфтан то субҳ туро неш бизанам. Вақте ки як бор ӯро неш мезанад, ба сабаби он ҳафтод газ дар замин фурӯ меравад, ҳамин тавр то

қиёмат дар азоб хоҳаД буд.

    Ва он се навъ азобе, кн пас аз бархостани аз қабр аст:

      -Аввал, ин ки ба сахтӣ аз ӯ ҳисоб гирифта мешавад. Дуввум, ин ки ғазаби Худои таъоло бар ӯ хоҳад буд. Саввум, ин ки дар ҷаҳаннам андохта мешавад.  То ин ҷо дар маҷмӯъ чаҳордаҳ шуданд, ки мумкин аст мавриди понздаҳум фаромӯш шуда бошад.

   Дар як ривоят омада, ки бар чеҳрааш се сатр навишта мешавад. Сатри аввал: Эй зоеъкунандаи ҳаққи Худои таъоло. Сатри дуввум: Эй махсус ба ғазаби Худои таъоло. Сатри саввум: Чунонки ту дар дунё ҳаққи Худои

таъолоро зоеъ кардӣ, имрӯз ту аз раҳмати Худои таъоло маъюс ва ноумед хоҳӣ буд.

         Ва мавзуъи дигар:

  Пайғамбари Худо (саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам)чуиин мефармоянд, ки:  
   -«Савганд мехӯрам ба Худо ва гувоҳӣ медиҳам аз барои Худо, ки ҳар оина ба таҳқиқ, гуфт Ҷабраил (ъалайҳис-салом), ки:  -Эй Муҳаммад (саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам), ба дурустӣ, ки ҳаме хӯрандаи шароб монанди бутпараст аст.

     Эй хамрхорандагони табаҳатвор ва эй нӯшандагони шароби мурдор, зинҳор ба сад зинҳор, аз ин кирдори бад ва нобакор тавба намуда, парҳез карда, ҳушёр бошед, ки гуноҳи шаробхӯр бо  гуноҳи бутпарастӣ ҳамтарозуст, яъне гуноҳи   нӯшидани хамр бо гуноҳи куфр баробар аст.

    Маълум аст, ки аз бутпарастй парҳез мекунед, пас бояд, ки аз нӯшидани хамр низ парҳез кунед, чун ҳар ду дар гуноҳ баробаранд, бо он, ки Худои таъоло дар Қурьони маҷид аз нӯшидани хамр ва зино ва рибо ва гӯшти хук ва бутпарастӣ сахт манъ кардааст.

          Дар китоби «Олим ва мутааллим» меорад, ки шогирд аз устод савол кард, яъне Имом Абӯюсуф аз Имоми Аъзам (раҳимаҳумуллоҳ) савол кард, ки:

  -Ҳикмат чист, ки шаробхӯр дар вақти нӯшидани шароб рӯй дарҳам мекашад?

    Гуфт:  -Аз он сабаб, ки имон аз вай берун меравад ва агар дар он ҳолат бимирад хатари бе имон мурданро дорад.

    

         Аз  Абдулазиз  Раввод (раҳматуллоҳи  ъалайҳ) расидааст:

    - Дар Мадина будам.  Шабе  ба масҷиди Пайғамбари Худо (саллалоху  ьалайҳи ва саллам) мерафтам, зане доманамро гирифту гуфт:

 -« Эй хоҷа, агар савоб мехоҳӣ ин ҷо беморест   дар назми ҷон ва ин чо ҳама занҳоянду марде нест,  ки ӯро «калимаи шаҳодат» талқин кунад.

   Назди он шахс даромадам ва ҳар чанд ӯро калимаи шаҳодат талқин кардам нагуфт. Чашм бикшоду гуфт:

  -Чанд мегӯӣ, ки бигӯй.  Намегӯям, безорам аз ин калима ва аз дини Ислом. Ин бигуфту чон дод. Аз ҳоли вай пурсидам, гуфтанд. ки:

  -« Шаробхӯр буд. Гуфтам:

   -« Рост гуфтанд, эй Пайғамбари Худо (саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам), ки: «Шаробхӯр мисли бутпараст аст».

    Яъне лаҳзае ки у шаробро хурд аз ёди Худованд ғофил аст – ва танҳо ҳарчи ки Шайтони лаъин уро фармояд ба он ъамал намояд ва бигуяд! Ин аст ки шаробхурон дар лаҳзаи масти ончунон ъамалҳои баду зиште менамоянд ки чун ба ҳушу ёд оянд аз он ёд надоранд ва шунавидан замон пушаймон мегарданд!

  

      Ва дигар Нақл аст, ки рӯзе Пайғамбари Худо (саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам) аз назди   гӯристоне мегузашт. Овози нолаеро шунид. ки мегуфг:

    -« Ал-амон, ал-амон, ё Расулуллоҳ(саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам), имрӯз бист

сол аст, ки дар азоб ҳастам, дар кори ман назаре кун».

   Пайғамбари Худо (саллаллоху ъалайҳи ва саллам) биистод ва дар андеша фурӯ рафт. Ҷабраил (ъалайҳис-салом) фуруд омаду гуфт:

  -« Эй Пайғамбари Худо (саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам), ин гӯри занест, бипурс

то бигӯяд, ки гуноҳаш чӣ будааст?

   Пайғамбари Худо (саллаллоҳу ъалайҳн ва саллам) савол кард. Он заъифа

гуфт:

    -«Эй Пайғамбари Худо (саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам), дар хонаи ҳамсояи ман гурӯҳе шароб менӯшиданд, ман аз барои зани хамсоя бисту якто нон

нухтам, ки пеши он шаробнӯшон ннҳод. Акнун бист  сол аст. ки дар ин оташ месӯзам».

    Пайғамбари Худо (саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам) сар ба саҷда ниҳоду

дуъо кард ва Худои Таъоло ба шафоъати Пайғамбараш (саллаллоҳу ъалайҳи ва саллам) он азобро аз он заъифа бардошт.

       Пас азоби нафаре ки барои хамрхурон нон карда диҳад чунин сахту мушкил бошад- вой бар ҳоли ононе ки худ мехуранд, ононе ки шароит фароҳам меоранд, ононе ки харида меоранд, ононе ки истеҳсол менамоянд!

 

                           Ҳикоят

       Масте аз хона берун омаду дар минёнаи  роҳ бияфтод ва қай карда лабу даҳони худро биёлуд. Саге омаду онро лесидан гирифт.

    Маст пиндошт, ки одамест он қайро пок мекунад.  Дуъо мекард, ки Худои таъоло фарзандону фарзандони фарзандонатро хидматгори ту  гардонад.

    Баъд аз он саг пояшро бардошту ба рӯи  ӯ  бавл кард. Маст гуфт:

  -« Боракаллоҳ, эй хоҷаи ман, ки оби гарм овардӣ, то рӯи маро бишӯӣ.

    Ҳаркиро  ақл ҳаст хамин навиштаҳо кофист то ъибрат бигиранд- гар худ ба ин аъмол ки пайрав набошанд ҳам  ба дигар бародарону хоҳарони Эмони бирасонанд! Ин аст вазифаи Эмоние ки болои мо Худованд гузоштааст дар нисбати бародарону хоҳарони Эмониамон! Вагарна китоберо пеши кур гузори ва шамъэро фурузон намои чи фоида!:

 

     Як нуқта басаст агар шуур аст!

    Варна  чу шамъ пеши кур аст!