Мехохи аз ободи ба харобазор сафар намои!

             Магар мехоҳи аз ободи ба харобазор сафар намои?

    Нақл мекунанд ки Сулаймон ибн Малик –ҳафтумин халифаи сулолаи Марвонҳо аз Абу Ҳамза пурсид ки:

- Барои чи мардумон бар марг нафрат доранд? Аз он мегурезанд?

  Абу Ҳамза ҷавоб дод:

    - Сабаб ин аст ки мардумоне ҳастанд  ки тамоми ъумр танҳо дар паи обод намудани ин «дунё»-анд ва ҳеч парвои «охират»-ро надоранд.  Пас онон ин дунёашонро обод месозанд- аммо охираташонро хароб мемонад.  Донед ки оё мардуме ёфт мешавад аз ободкардаи худ ба харобазор кучиданро дуст дорад?

   - Аммо мардумоне ҳам ҳастанд ки хам ин дунё ва ҳам охираташонро обод месозанд ва аз марг тарсе надоранд. Балки маргро бо хушнуди пешвоз мегиранд- чун фармудаҳои Холиқашонро бо ҷону дил ичро мекарданду он охираташонро ҳам обод.

Сулаймон пурсид:

- Пас онҳоро чи интизор аст пас аз марг?

- Ту ин чавоби саволатро аз ояҳои Қурьон ҷустучу намо!- ҷавоб дод Абу Ҳамза.

- Кадом сураи Қурьон?- пурсид Сулаймон.

    - «.Албатта, некукорон дар неъматанд  ва гунаҳкорон дар ҷаҳаннам!  Дар  рӯзи «ҳисобу   китоб»  (қиёмат) гунаҳкорон ба ҷаҳаннам дароянд  ва аз он ғойиб нашаванд.  (сураи "Аль-Инфитор", аяҳои 13-16).- чавоб гуфт Абу Ҳамза.

  Сулаймон пурсид:

  - Пас он рузи «ҷазо» чи гуна мешавад дар назди Холиқи Осмонҳо?

  -  Он мардумоне ки «обид» буданд, зиндагии бе «исён»  доштанд ,аъмоли хайр доштанд,   монанди оне буванд ки гуиё дар ин муддат дар сафаре буданду инак ба назди аҳли худ баргаштанд- хушҳолу хандон.

     Аммо он мардумоне ки зиндагии пур аз гуноҳу исён доштанд, аз тоъату ъибодат  ва аз  аъмоли хайр дур буданд- монанди ғуломеанд ки аз соҳиби худ дар гурез буданд –  дар ғаму  андуҳи бепоён! – ҷавоб дод Абу Ҳамза.

  Ин ҷавобро Сулаймон ибни Малик шуниду сахт гирён шуд.

//////////////////\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\////////////////

  Ъибрат:

   Обиде аз сузи дил фармудааст:

    -« Ман аз баъзе одамон ҳайронам чун гумон доранд аз марг мегурезанд ва наҷот меёбанд- аммо марг ки омад дигар гурез нест. Аммо барьакс ҳамин одамон метавонанд аз Ҷаҳаннам наҷот ёбанд- аммо аз марг не. Бо тоъату ъибодати ночизе, хайру саховати каме онҳо метавонистанд охирати худро обод созанду аз омадани марг дигар натарсанд. Аммо афсус то марг наояд онҳо бедор намешаванд»!

      Бародарону хоҳарони эмони!  Ҳар куҷое ки мо набошем мулки Худовандист- пас рузе чун он ғуломе набошем ки гумон мекунад ки мегурезаду ба даст намеафтад. Ин дар дунёст ки метавони аз қонуни давлат гурези-аммо оё аз Худованд ҷои гурез меёби? Чун ҳар ҷо ки гурезем оқибат он ҳам мулки Худост. Пас чи бояд кард? Аз марг ку гурез набудааст? Рузи «ҷазо» хоҳем нахоҳем- саволу ҷавобу Ҷаннату  Ҷаҳаннам будааст?

    Ҷавоби  ин саволро Худованди Мутаъол дар «каломаш» ва Паёмбари Мушфиқ (с.а.в.с) дар аҳодисаш бар мо расондаанд. Он руз мо наметавонем баҳона созем ки «не манро касе нагуфт», « муҳити зиндагиам аз Ислом дур буд», « вақт надоштам», « саломатиам хуб набуд», «боигариву вазифаву қудрат – маро мағрур сохт»  ва ғайра. Чун ҳар як узви ту он руз шоҳид хоҳанд буд- ё ба фоидаи ту ва ё бар зарари ту!

    Пас аз имруз дар паи ободии ҳам ин дунёву ҳам охират бошем –чун ҳар як рузу соат барои мо ғанимат аст. Оё имруз ҳастем- фардо куҷоем инро ҳеҷ як банда надонад. Пас ҳамаруза ҳам паи нафақаи оила бошем – ва ҳам паи  тоъату ъибодат ва аъмоли хайр! Фаромуш  насозем ки:

    -Зиёди  онон ки дар қабранд ва ё болои тахти чубин (тобут) аз  аҳли ҳасратанд. Онҳо гумон доштанд ки умри 80-у 100 мебинанду дар пири ру ба тоъату ъибодат меоранд. Аммо афсус мехуранд ки дар сини 20-у 30-ю 40 ва ё дар пири  бе тоъату ъибодати Худованд аз ин Дунё реҳлат карданд.

   Инак онҳо ҳасрат мехуранд ва аз Худованд акнун ин замон илтиҷо мекунанд ки:

    - Илоҳо ! Моро умри дубора ато фармо то тамоми умри худро ба тоъату ъибодату ъамалҳои хайр гузаронем! Моро пулу молу «вазифа» мағрур сохту аз фармонҳоят дур шудем ва ҳатто зидди фармонҳоят ъамал кардем- аммо ин замон умре атоямон фармо то ҳама моли худро дар «роҳи ризоят» хайр намоему бо наздиконамон ру ба тоъату ъибодатат орем!

    Аммо Худованд ба бандагон як умри ин дунёи «фони» ато мекунаду- дигар умр танҳо дар «дунёи боқист»! Ҳасрату   пушаймони дигар суде надорад. Пас шумо бародарону хоҳарони Эмони гар нахоҳед аз «аҳли ҳасрат» бошед- пас  аз ёди Худо ғофил мабошед!

     Гумон накунед ки ба «пири» расам ру ба тоъату ъибодат меорам- чун миллионҳо чун шумо ҷавонон бо ҳамин нийятҳо бе тоъату ъибодат дунёро тарк карданду рузе навбати мову шумост! Ҳар  як рузу соат барои мову шумо бояд ғанимат бошад- чун на ҷавону пир, на бою камбағал, на раису на зердастон ҷовидони дар ин дунё намемонему рузе навбати сафари мост!

                                                                                      ҲОЧИ ҲАМРОКУЛ

Ононе ки ба Чаханнам наздиканд!

Ононе ки ба ҷаҳаннам наздиканд!

   Як зане ки як дасташ шал буд назди модари муъминон Оишаи Сиддиқа (р.а) омаду ба у нақле кард ки:

  - Эй модари Муъминон!  Вақте ман шабона хоб мекардам ин дастам сиҳат буд- аммо вақте бедор шудам акнун он шал шудааст!

  Модари муъминон Оишаи Сиддиқа (р.а) пурсид:

 - Сабаби ин дар чи бошад?

   Он зан ҷавоб дод ки:

  - Волидайни ман бою ба давлат буданд. Падари марҳумам ҳама вақт закот медод, меҳмондор буд, ба камбагалону ятимакон ёри мерасонид, аъмоли хайри зиёде дошт. Аммо модарам зани бахилу мумсике буд. Вай ҳеҷ гох пуле харҷ намекард то  «захираи охираташ» бошад!

   Аввал падарам даргузашт- пас аз ду моҳ модарам ҳам. Дишаб ман дар хоб падари марҳумамро дидам ки дар тан либоси зарди зебое дошт. Аз наздаш дарёчае ҷори буд ва у дар роҳат буд. Ман аз падар пурсидам:

 - Падар ин чист?

 - Духтарчон!  «Ҳар кас заррае ъамали хайре кунад мебинад сазои онро»!( (сураи99 сураи Зил Зол-ларзиш). Он чи ки ту мебини Худованд ба ман ба ивази аъмоли хайру тоъату ъибодати холисонаам ато намудааст!- ҷавоб дод падар.

 - Модарам кучост? – аз нав пурсидам ман.

 - Вай аллакай мурдааст?- пурсид падар.

 - Бале!- ҷавоб гуфтам ман.

 - Аҷоиб! Вай миёни аҳли ҷаннатиён нест. Рав уро дар тарафи чап (аҳли ҷаҳаннам) ҷустучу намо!- гуфт падар.

   Сипас ман ба тарафи чап гузаштам. Баногоҳ ман дар назди модарам худро дидам, ки ним-урён истода буду як қисми кучаки баданашро як пораи матоъ пушонида буд. Модарам дар дасташ порае равған дошт. Вай дод мегуфт ки:   - Чи мусибат! Чи гуруснагиву ташнаги!

  Хар гоҳе ки у монда мешуд он пораи равғанро бо дасташ тоза карда онро мелесид. Аммо бар замми ин аз наздаш дарёчае чори буд. Ман пурсидам:

 - Модар! Барои чи ту шикоят аз ташнаги дори вақто ки аз наздат дарёчае мегузарад?

 - Ман аз он нушида наметавонам! – ҷавоб гуфт модар.

 - Мехоҳи ки ман ба ту об нушонам?- пурсидам ман.

 - Ман зиёд инро мехоҳам!- ҷавоб гуфт модар.

  Ман ба кафи дастам об гирифтаму уро об нушонидам. Вақто ки ман уро нушонидам аз тарафи рост нафаре ҷор зад (эълон кард) ки:

- Ҳар нафаре  ки ин занро об нушонид- дасти росташ хушк мешавад!

  Ҳамин тавр ҳам шуд. Ҳозир ман бо дасти рост ҳеҷ ъамале карда наметавонам.
  Модари муъминон аз у пурсид:

 - Ту он матоъро ки дар бадани модарат буд оё шинохти?

 Он зан ҷавоб гуфт:

  -Бале модари муъминон- модарам онро мепушид. Ман ҳеҷ гоҳ  надидаам ки модарам ба нафаре садақае карда бошад.  Аммо боре вақте падарам говеро  кушту як камбағале омад модарам ба у як устухоне дод ки каме равған дошт. Дигар ин ки  боре як мискине ба хонаамон омаду бисёр  зораву тавалло кард модарамро. Пас модар ба у як пора аз он матоъ дод.

  Аллоҳу Акбар!- нидо кард модари Муъминон. 

 Сипас Оишаи Сиддиқа (р.а) ба он зан гуфт:

  - Аллоҳ рост гуфтааст!( СадақалЛоҳуль Ъазим)! Расули Худо (с.а.в.с) ба мо ин оятро расонда буд ки:

7 -Пас ҳар кас ба вазни заррае некӣ карда бошад, албатта онро мебинад !

8- ва ҳар кас ба вазни заррае бадӣ карда бошад, онро мебинад! (сураи Зил Зол).

   Ин қиссаро овардаанд: аль Ҳофиз абу Мусо аль Мадини дар китоби «Ат-тарfиб ва ат-тархиб», овардааст аз Аль Ҳофиз Абу аль Шайх аль Асхабони. 

   Аль Ҳофиз ибн Раджаб аль Ҳанбали ин қиссаро таҳлил карда ин ҳадисеро мисол овардаанд аз Расули Акрам (с.а.в.с):

   -«Абу Ҳурайра (р) ривоят мекунад ки Расулаллох (с.а.в.с) фармуданд:

    « Вақте банда мемирад тамоми ъамалҳои у қатъ мегарданд ба чуз сеи он: аввал ин садақаи чория, дувум ъилме ки аз худ банда боқи мемонад, севум фарзанди «солеҳ»-е ки пас аз волидайн ба ҳаққи онон дуъои хайр кунад»!

  Ин хадисро овардаанд Ахмад 2\372, аль Бухори дар «аль Адабуль-муфрад»38, Абу Довуд 2880, ат-Тирмизи 1376 ва ан-Насои 2\129, 6\281.

))))))))))))))))))))))))))))))))))))((((((((((((((((((((((((((((((((((((((

   Ъибрат:

   Ба дурусти ки аз ин қисса мо бояд донем ки гар банда заррае неки карда бошад Худованд ба ивази он рузи «ҷазо» неки ато мекунад. Акнун бубинед ки он зан порае матоъ хайр кардааст - он руз дар тани худ ҳамон пораи матоъро дидааст, у порае равғане хайр кардааст- он рузи мудҳиш дар даст порае аз равған дидаасту халос! Афсус дигар некие нест ки у роҳаташро бинад!

   Замоне ки он зан метавонист дар дунё барои худ «роҳхате» ба ҷаннати пурнозу неъмат дарёбад- аммо афсус у бепарво буд. Акнун ки он рузи мудҳиш аз аъмоли хайр заррае неки бо худ бурда буд дид онро- аммо аъмоли ночизе ки кифоя набуд! Аммо аз он рузу соат пушаймони ҳеҷ суде нест.

   Бузургдиле  фармудааст:

   - Ман як замоне дарк кардам ки ҳар он чи додаам, хайр кардам, садақаи «ҷория» кардаам он моли ман хоҳад буд- на он моле ки ҷамъ овараму пас аз худ зану фарзанди бевафо аз он истифода хоҳанд бурд. Пас ман ҳар чи зиёдтар тавонистам «захира» кардам- аммо захираи охиратам на захираи ин дунё. Чи тавр: Хайру саховат кардам, таъом додам, либос харида пушонидам, китобе харида ба толибъилме тухфа кардам, роҳе сохтам, масҷиде бунёд кардам, дар роҳ чароғе часпонидам.

   Чун он захирае ки назди Худованд гузорам гум нахоҳад гашт ва он хоҳад буд беҳтарин захирае  ки баҳри он мебояд зист. Мардумонеро дидам ки на худ хурданд ва на ба муҳтоҷон доданд- аммо фоидае аз он пулу мол худ надида мурданд. Пас аз онҳо занҳо шавҳар карданд ва он пулу мол насиби марди бегонае гашт- он мард захира кард роҳати онро бегонае дид. Фарзандон аз он пулу моле ки «пок» нагашта буд танҳо дар рохи фисқу фуҷур сарф карданд- ва он ҳам ба зарари он нафари захираи дунё карда.

   Чун пулу молро ҳам «пок» кардан мебояд бо хайру саховату неки. Аммо мардумоне ҳастанд ки танҳо дар фикри онанд ки ҳарчи зиёдтар пулу мол гирд оварам- лек дасташон меларзад тангае аз он хайр кунанд. Гумон доранд як умр зинда хоҳанд монд ва аз он пулу мол истифода хоҳанд бурд. Аммо аҷал ки расид на пулу мол ва на ҷоҳу мансаб дигар ба кор наояд. Танҳо он лаҳзаҳо лаҳзаҳои ҳасрату пушаймонист! Аммо аз он пушаймони чи суд:

  - «чун у натавонад ба зану фарзандаш аз тобут нидо кунад ки аз ин пулу моли ман ба ятимакону муҳтоҷон хайр кунед- то захираи неки охиратам гардад! Натавонад нидо кунад ки аз ин пули ман роҳе, мактабе, масчиде созед- то дастгири ман дар охират гардад! Натавонад нидо кунад ки закоти он молро адо намоед -то ман азоб накашам!

     Ҳарчиро  рузу соати худ бошад. Рузу соат ҳам амонатест ки онро мебояд дар роҳи ба даст овардани «ризои Худованд» сарф кард. Чун рузе сафар мебояд кард- сафаре ки мову шуморо назди Холиқамон хоҳад бурд. Пас он рузу соат на пулу моле ба кор ояд ва на ҷоҳу мансабамон. Балки он рузу соат зарра ба зарра мо муҳтоҷи аъмоли неки худ хоҳем буд. Он аъмоли неке ки мо ба он қудрат ва тавонои доштем нисбати мазлумону бечорагон, ятимону барҷомондагон, мусофирону зиндониён ва пиронсолон!

   Пас ҳар яки моро ҳоло муҳлате ҳаст барои захираи охират ғундоштан. Албатта бояд донем ки муҳлати ҳар яки мо хоҳад ба охир расид- якеро дар ҷавони дигареро дар пири ва ё миёнасоли. Аммо ҳеҷ яки мо намедонем ки он рузу соати болои мо кай хоҳад омад. Пас ҳар як рузу соат ғанимат аст- онро ба фоидаи охират мебояд истифода бурд то рузи «ҷазо» дар миёни «аҳли ҳасрату пушаймонгаштагон»  худро набинем!

    Муаллиф:   Бандаи Худо.